 
  
 I. pfei·fen <pfeift, pfiff, gepfiffen> [ˈpfaifn̩] 动词 不及物动词
Pfei·fe <-, -n> [ˈpfaifə] 名词 f
1. Pfeife (Tabakspfeife):
| ich | pfeife | 
|---|---|
| du | pfeifst | 
| er/sie/es | pfeift | 
| wir | pfeifen | 
| ihr | pfeift | 
| sie | pfeifen | 
| ich | pfiff | 
|---|---|
| du | pfiffst | 
| er/sie/es | pfiff | 
| wir | pfiffen | 
| ihr | pfifft | 
| sie | pfiffen | 
| ich | habe | gepfiffen | 
|---|---|---|
| du | hast | gepfiffen | 
| er/sie/es | hat | gepfiffen | 
| wir | haben | gepfiffen | 
| ihr | habt | gepfiffen | 
| sie | haben | gepfiffen | 
| ich | hatte | gepfiffen | 
|---|---|---|
| du | hattest | gepfiffen | 
| er/sie/es | hatte | gepfiffen | 
| wir | hatten | gepfiffen | 
| ihr | hattet | gepfiffen | 
| sie | hatten | gepfiffen | 
 
  
 